To kolejne Święta Wielkanocne pod znakiem korony. Tylko optymizm nas ocali, bo czasem poczucie humoru to za mało.
Dlatego życzę Tobie, Droga Czytelniczko, Drogi Czytelniku bloga Kultura na Czasie – zdrowego, spokojnego optymistycznego czasu Świąt Wielkanocnych :*
Zastanawiałam się ostatnio w gronie szefów instytucji kultury, która sytuacja jest korzystniejsza do startu na stanowisku dyrektora – gdy jesteś osobą z zewnątrz, czy gdy awansujesz spośród załogi? Obie opcje mają swoje zalety, ale też mnóstwo wad. Ale niezależnie od tego, skąd się wywodzisz, na wszystkich czekają te same pułapki. Bo dyrektor instytucji z krótkim stażem albo ma wbudowany kompas, który wskazuje mu prawidłowy kierunek działań, unikanie kłopotliwych sytuacji i dyplomatyczne zachowanie, albo uczy się na błędach. Swoich lub cudzych.
Z ośrodkiem kultury mojego dzieciństwa kojarzy mi się głównie roześmiana, wesoła i głośna pani Krysia, która na wycieczkach namawiała do wspólnego śpiewania, a na festynach miejskich pierwsza inicjowała tzw. wężyki.
Z tym że nie każdy ma temperament pani Krysi. Czy to go dyskwalifikuje do pracy w instytucji kultury?
Zagłębiam się ostatnio nieco bardziej w tematy związane z cechami osobowymi, predyspozycjami wrodzonymi i wyuczonymi zachowaniami. Oczywiście wszystko w kontekście pracy w instytucjach kultury. Na to nakłada się tematyka funkcjonowania w otoczeniu prawnym, organizacyjnym, międzyludzkim. Robi się wszystkiego dużo i wielopoziomowo. Na proste pytanie, które powinno być na rozstrzygnięcie – tak lub nie – odpowiadam “to zależy”.
Dużo notuję. Odkąd prowadzę blog Kultura na Czasie mam dwa planery i notes lub zeszyt (szybko zapełniam, zwłaszcza teraz przy tylu wydarzeniach on-line, więc to się zmienia). Lepiej zapamiętuję to, co mówi prowadzący, gdy to własnoręcznie zapiszę. Podczas studiów, studiów podyplomowych, na kursach, szkoleniach czy warsztatach zdarzało mi się często słyszeć “ale nie musi Pani tego notować, dostaniecie prezentację/notatki po skończonych zajęciach”. Szlag mnie trafia, gdy to słyszę. Mnie podbudowuje, gdy na moich warsztatach uczestnicy notują, bo widzę, że to, co mówię, jest dla nich ważne. Do takich pozajęciowych ksero notatek albo prezentacji najczęściej nie sięgam, do swoich własnoręcznie zapisanych notatek – owszem. Dlatego upraszam o wyrozumiałość dla tych notujących tradycyjnie na kartkach albo w laptopie i nieprzerywanie im tej pracy!
Ale żeby było z czego robić te notatki, bo prezentacje czy materiały wymagają przygotowania, podrzucam garść informacji o programach i aplikacjach, z których możesz skorzystać, by on-line nie był tak dotkliwy. Ponieważ wiem, że szukamy zwykle wersji optymalnych cenowo, to podaję takie miejsca w sieci, których bezpłatne wersje pozwalają na swobodną pracę.
Nie róbcie notatek, dostaniecie prezentację 😉
Temat łączenia instytucji kultury powraca regularnie co kilka lat, zwłaszcza przy okazji większych kryzysów. Ograniczenie działalności ze względu na Covid, drastyczne zmniejszenie dochodów samorządów, ale czasami po prostu czyjś pomysł w stylu “zmieńmy cokolwiek, bo tak” sprawiają, że w tym roku temat jest bardzo na czasie. Warto zatem przypomnieć sobie najważniejsze informacje z tym związane. Kto, kiedy i dlaczego łączy instytucje kultury oraz ile czasu na to potrzebuje? I czy to zawsze zły/dobry (niepotrzebne skreślić) wybór?
Mam dziś urodziny!
11 grudnia to co roku świetny dzień w moim życiu.
Były urodziny bloga, dużo mówię o blogu, pracy przy nim i wydaje mi się, że znacie mnie jedynie przez pryzmat bloga. Dlatego postanowiłam opowiedzieć Wam coś o sobie, 11 rzeczy – bo 11 grudnia!
A Ty kiedy masz urodziny? Świętujesz?
Śmiać mi się chce, że mogę w ten sposób mówić, ale taki przywilej ludzi urodzonych w latach 80. Na przełomie wieku, albo tysiąclecia (ha ha!) , kiedy zdecydowana większość uczniów klas maturalnych trzymała kciuki, żeby jednak w 2000 roku był ten koniec świata, bo nie będzie matury, forsowany był wybór studiów na kierunkach ścisłych. Do szkół średnich, w tym mojej, przyjeżdżali studenci i wykładowcy, zachęcając do studiowania na uczelniach technicznych. Kij tam, że nie każdy miał predyspozycje do nauk ścisłych.
Po dwudziestu latach zmieniło się wiele, zwłaszcza technologicznie. Bycie ścisłowcem nadal jakby ułatwia życie. Ale na technologii świat się nie kończy, czego doświadczamy zwłaszcza teraz. Że same narzędzia (maszyny, programy) to nie wszystko. Że jest jeszcze ten nieprzewidywalny, cudowny, z ogromnym potencjałem i wymagający ciągłego doskonalenia czynnik ludzki.