Zaprzyjaźnionemu dyrektorowi przydarzyła się taka historia. Centrum kultury, w którym pracuje, oraz zaprzyjaźniona szkoła były współorganizatorami pewnego przeglądu muzycznego. Podział zadań był ustalony na samym początku – centrum kultury zajmuje się organizacją przesłuchań w części konkursowej oraz koncertu finałowego, natomiast przyjmowaniem i selekcją zgłoszeń zajmuje się szkoła. Wszystko ustalone, każdy wie, co ma robić. I nagle pojawia się trudność. Zbliża się termin zakończenia naboru, potrzebna jest informacja o liczbie zgłoszeń. Kolega dyrektor kontaktuje się z koordynatorem z partnerskiej instytucji… i nie otrzymuje odpowiedzi. Co się stało?
inne na scenie oferta/działania organizacja planowanie recenzja
„Razem dla Pokoju” – opowieść o współpracy
30 maja 2022
Znasz to powiedzenie, że gdy wszyscy wiedzą, że coś jest niemożliwe, przychodzi ktoś, kto o tym nie wie, i on to robi?
Jeśli miałabym wskazać wyzwanie zawodowe z ostatnich lat, które było trudne, rozwijające i dużo mnie nauczyło, to byłby to koncert – czuwanie artystyczne “Razem dla Pokoju” z podtytułem “instytucje kultury wobec wojny”.
Wydarzeń dedykowanych Ukrainie pojawiła się całkiem sporo do tej pory, a mimo to udało się przebić do szerszej publiczności z tym projektem. Co je wyróżniało? Składowych było wiele. Ale w głównej roki wystąpił czas – chodzi o długość trwania wydarzenia: 24 godziny, ale także datę: 7-8 maja, czyli termin zbliżony do tzw. parady zwycięstwa w Moskwie.
na scenie oferta/działania organizacja planowanie wydarzenia zarządzanie
Robić, odwołać, przenieść? Dylematy dyrektora w plenerze
14 lipca 2021
To zdjęcie zrobiłam podczas naszej ostatniej imprezy plenerowej – Festiwalu Teatru Otwartego. Po wrzuceniu go w media społecznościowe otrzymałam dużo komentarzy w stylu – “jak ja Cię rozumiem”! I zrobiła się grupa wsparcia organizatorów plenerów, bo kto tak zrozumie w dylemacie, jak osoba przechodząca to samo?
W organizowaniu wydarzeń w sali mamy stabilną sytuację i przewidywalne warunki (ewentualnie może nie być prądu). Niemniej pogoda gra drugorzędną rolę.
Co innego plener. Niektórzy się go boją, inni uwielbiają.
Jest ten dreszczyk emocji – będzie padać, czy nie? Zwieje nam namioty i dach, czy nie? Będzie publiczność? Czy nie?
Podobno era teledysków zaczęła się od “Billie Jean” Michaela Jacksona, a wcześniej były tylko nieudolne próby. Lubię czasami dla zmiany perspektywy i odpoczynku dla wzroku pooglądać te stare wideoklipy – są takie… statyczne. Na przykład “House of the rising sun” The Animals rozczula mnie tym bezruchem 🙂
Bo te współczesne produkcje to jedna gonitwa, ostre cięcia, szybkie przeskoki i zmiany akcji. Cały czas coś się dzieje – nagrania są z kilku kamer, wielu perspektyw, następują szybkie zmiany.