Kultura siły

Mam nietolerancję na relacje przemocowe. Nieważne, czy to dotyczy związków w życiu osobistym czy relacji zawodowych. Na wykorzystywanie siły i przewagi, żeby przeforsować swoje racje. I wkurza mnie też krótkowzroczność, ale nie jako wada wzroku, tylko niedostrzeganie konsekwencji w dłuższej perspektywie czasu. W połączeniu z ignorancją tworzy się mieszanka wybuchowa, której mentalnie nie jestem w stanie udźwignąć.

Bycie tu i teraz, skupianie się tylko na sobie, daje pozorną wygraną. Zwłaszcza w sferze kultury. Instytucje kultury są wystarczająco podgryzane przez różne grupy interesantów – od organizatorów po media, że naprawdę wchodzenie jeszcze we wzajemne konflikty jest bardzo słabe.

Generacyjnie jesteśmy uczeni funkcjonowania w strukturach hierarchicznych. To się dzieje od najmłodszych lat – taka jest szkoła, gdzie od najwcześniejszych klas ktoś decyduje o planie lekcji, czasie posiłków, nawet zainteresowaniach pozaszkolnych. Zanurzeni w tym systemie przenosimy go potem naturalnie na środowisko pracy, zarówno jako kadra zarządzająca, jak i pracownicy. I często nadużywamy. Model hierarchiczny wymaga o wiele więcej pracy, aby wykształcić dobre relacje i wspólne wartości w grupie.

Jak z kolei pisze Miłosz Brzeziński – „wszędzie, gdzie pojawia się konieczność, niemal natychmiast generuje się opór”.

Mam nadzieję, że krakowskie instytucje kultury dogadają się co do wspólnej przestrzeni, nie niszczenia wypracowanych działań bibliotecznych i jednocześnie znajdą piękne i funkcjonalne miejsce na wystawę o noblistce, która to powiedziała, że „Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła”.

Tego życzę w Dniu Miłośników Książki.

Sprawę obserwujemy jako środowisko kultury z niepokojem i pewnym niedowierzaniem.