Mam dziś urodziny!
11 grudnia to co roku świetny dzień w moim życiu.
Były urodziny bloga, dużo mówię o blogu, pracy przy nim i wydaje mi się, że znacie mnie jedynie przez pryzmat bloga. Dlatego postanowiłam opowiedzieć Wam coś o sobie, 11 rzeczy – bo 11 grudnia!
A Ty kiedy masz urodziny? Świętujesz?
Jakie mieliście plany na grudzień w swoich instytucjach kultury? Zapewne niezbyt rozbuchane, choć nieśmiało liczyliśmy, że w grudniu jednak popracujemy z udziałem publiczności na żywo.
Ale jednak nie. Skoro zatem pobędziemy jeszcze na pewno najbliższy miesiąc w “onlajnach”, to parę uwag i pomysłów, jak poradzić sobie z rozpraszaczami przy pracy zdalnej.
Ale jakie rozpraszacze?
Robiłam jakiś czas temu ankietę, bo chciałam poznać swoich czytelników. Okazało się, że czytelnik to tak naprawdę czytelniczka, w dość sprecyzowanym wieku, zamieszkująca konkretne miejscowości. Zresztą – tu jest ten tekst, jeśli chcesz go sobie przypomnieć: https://kulturanaczasie.pl/ankieta
W ostatnich dniach temat kobiet to najgłośniejsza sprawa w kraju. I choć blog jest o zarządzaniu, planowaniu, organizowaniu dyrektorów instytucji kultury niezależnie od płci, to głównymi odbiorczyniami moich komunikatów jesteście Wy, dziewczyny. Byłoby hipokryzją przemilczanie tego, co się aktualnie dzieje, a wrzucanie zdjęć właśnie czytanych książek i pisanie tekstów jak zintegrować zespół, w takich okolicznościach brzmi głupio i bez znaczenia.
Ponieważ w sprawach kobiet najczęściej wypowiadają się mężczyźni i oni wiedzą na nasz temat najwięcej, to opisana poniżej historia będzie z cyklu tych męskich, bo nic tak nie objaśnia świata mężczyznom jak sprawy, z którymi mają na co dzień do czynienia, a nie rzeczy z cyklu “wyobraź sobie” albo “wczuj się w sytuację”. W myśl zasady – kobiety są z ogrodu, a mężczyźni z garażu – przykład motoryzacyjny.
Znalezienie wydarzenia, które oprócz świata online odbywa się analogowo, graniczy z cudem. Tym bardziej ucieszyłam się, że choć w ostatniej chwili NCK ogłosiło zapisy na I Forum Pracuj w Kulturze, dwudniowe wydarzenie w Warszawie zorganizowane na terenie Akademii Sztuk Pięknych.
Gdybym miała wybrać, co zdecydowało, że jechałam dyliżansem przez pół kraju na jeden dzień, to bez wahania powiem, że ludzie. Ludzie, których znałam do tej pory tylko z Internetu – mówcy, szkoleniowcy, badacze, pracownicy instytucji, do których składam wnioski grantowe i znam ich tylko jako nazwiska ze stopki w mailu, naukowcy, dyrektorzy jednostek kultury, takich jak moja, czytelnicy bloga Kultura na Czasie. Prawdziwi ludzie spragnieni rozmowy z drugim człowiekiem, któremu patrzą w oczy, a nie w kamerę.
Poza tym dystans, maseczki i wszechobecna dezynfekcja.
Podobało Ci się? Wesprzyj Kulturę na Czasie na Patronite!
https://patronite.pl/kultura-na-czasie-blog
Straszenie dzieci Babą Jagą ma się świetnie. Dzieci i instytucji kultury. Wersja dla dzieci – że je porwie lub zje, a dla tych z kultury – że je zamknie. Syndrom Baby Jagi uruchamia się, gdy zaczynają się jakieś kłopoty i trzeba uzasadnić pewne decyzje. Założę się, że każdy z Was może przytoczyć historyjkę o tym, jak gminom jest ciężko i jednym z pierwszych pojawiających się pomysłów jest łączenie instytucji kultury.
I o tym łączeniu słów kilka.
Instytucje kultury były zamknięte jako pierwsze, a odmrożone jako ostatnie. Do tego zostały obwarowane obostrzeniami sanitarnymi tak absurdalnymi, że ich spełnienie graniczyło z cudem. Ponieważ rzeczy niemożliwe ludzie kultury spełniamy od ręki, a na cuda trzeba chwile poczekać, instytucje kulturalne już hulają na możliwie pełnych obrotach.
Bo ta pandemiczna sytuacja, lockdown czy jak to zwał, mimo szkód, które narobiła, zwłaszcza w kulturze, miała jednak kilka dobrych skutków.
Spróbuję, jak optymista na cmentarzu, widzieć plusy.
…czyli o wypaleniu zawodowym
Długo się zbierałam do napisania tego tekstu. Temat wypalenia zawodowego jest sam w sobie trudny, a dane przytłaczają jeszcze bardziej. Oczywiście rzeczy dedykowanych branży kulturalnej było jak na lekarstwo. Nieźle opracowany temat mają organizacje pozarządowe, ale już o tym kiedyś wspominałam, nie tylko w tym kontekście.
Gdy słyszałam hasło wypalenie zawodowe, od razu przed oczami widziałam nauczycielkę albo maklera giełdowego. Kultura? Dyrektor instytucji kultury? No nie, takie rzeczy się nie zdarzają. Stereotypowo to przecież praca-marzenie: same imprezy, pierwsza linia na scenie, kontakt ze świetnymi ludźmi. Jak można się wypalić w pracy jak marzenie?
Odkąd prowadzę blog i mam nieco większy kontakt z kadrą zarządzającą instytucji kultury wykraczający poza najbliższą okolicę, co chwilę słyszę opinie typu – „nie wiem, ile jeszcze wytrzymam, bo to wszystko w tym układzie jest bez sensu”. Wiem o trzech osobach, które z dnia na dzień zrezygnowały z pracy i przestały być dyrektorami, bo „już nie mogą. Już im się nie chce”. I to tylko ostatni rok. I tylko odważni, którzy chcieli mi o tym napisać.
Ankieta to nie jest ulubiony sposób na wypowiadanie się na różne tematy. Ale wiadomo – ona jest jak demokracja – ma swoje niewątpliwe wady, ale nikt do tej pory nie wymyślił niczego lepszego! Dlatego zacznę od podziękowań. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy kliknęli w link i dobrnęli do ostatniego pytania, odpowiadając nawet na nieobowiązkowe pytania otwarte! Jestem bardzo wdzięczna, że poświęciliście kilkanaście minut, aby pewnej początkującej blogerce pomóc uporządkować myśli i świat.
Zrobiłam pozytywną galerię z Waszych tekstów, które zostawiliście w ankiecie.
Wobec takich słów nie można przejść obojętnie.
Dziękuję!
Mam nadzieję, że czytanie sprawi Wam tyle samo radości co mnie!
Power!
Wyszedł tryptyk planowanie – projektowanie – organizowanie.
Temat organizacji i organizowania można ująć na tysiące sposobów i pewnie jeszcze kilku nie wymyślono. Oczywiście zanim zorganizujesz, najpierw zaplanuj i zaprojektuj.
Formalności znasz – wiesz, kiedy wydarzenie trzeba zgłosić i do jakich służb, że obowiązują umowy i wymogi techniczne, teraz jeszcze sanitarne. A ja chcę Ci pokazać, że organizacja to także, wydawałoby się, mało istotne drobiazgi, które mogą zaważyć na odbiorze całego, długo planowanego wydarzenia.