6 maja 2021 zostało opublikowane Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 861).
Co to oznacza dla instytucji kultury, zwłaszcza dla domów/ośrodków/centrów kultury, które dotychczas miały największy problem z odnalezieniem się w wydawanych przepisach?
Poniżej ściąga i wypis z konkretnych paragrafów rozporządzenia.
Zastanawiałam się ostatnio w gronie szefów instytucji kultury, która sytuacja jest korzystniejsza do startu na stanowisku dyrektora – gdy jesteś osobą z zewnątrz, czy gdy awansujesz spośród załogi? Obie opcje mają swoje zalety, ale też mnóstwo wad. Ale niezależnie od tego, skąd się wywodzisz, na wszystkich czekają te same pułapki. Bo dyrektor instytucji z krótkim stażem albo ma wbudowany kompas, który wskazuje mu prawidłowy kierunek działań, unikanie kłopotliwych sytuacji i dyplomatyczne zachowanie, albo uczy się na błędach. Swoich lub cudzych.
Z ośrodkiem kultury mojego dzieciństwa kojarzy mi się głównie roześmiana, wesoła i głośna pani Krysia, która na wycieczkach namawiała do wspólnego śpiewania, a na festynach miejskich pierwsza inicjowała tzw. wężyki.
Z tym że nie każdy ma temperament pani Krysi. Czy to go dyskwalifikuje do pracy w instytucji kultury?
Zagłębiam się ostatnio nieco bardziej w tematy związane z cechami osobowymi, predyspozycjami wrodzonymi i wyuczonymi zachowaniami. Oczywiście wszystko w kontekście pracy w instytucjach kultury. Na to nakłada się tematyka funkcjonowania w otoczeniu prawnym, organizacyjnym, międzyludzkim. Robi się wszystkiego dużo i wielopoziomowo. Na proste pytanie, które powinno być na rozstrzygnięcie – tak lub nie – odpowiadam “to zależy”.
Dużo notuję. Odkąd prowadzę blog Kultura na Czasie mam dwa planery i notes lub zeszyt (szybko zapełniam, zwłaszcza teraz przy tylu wydarzeniach on-line, więc to się zmienia). Lepiej zapamiętuję to, co mówi prowadzący, gdy to własnoręcznie zapiszę. Podczas studiów, studiów podyplomowych, na kursach, szkoleniach czy warsztatach zdarzało mi się często słyszeć “ale nie musi Pani tego notować, dostaniecie prezentację/notatki po skończonych zajęciach”. Szlag mnie trafia, gdy to słyszę. Mnie podbudowuje, gdy na moich warsztatach uczestnicy notują, bo widzę, że to, co mówię, jest dla nich ważne. Do takich pozajęciowych ksero notatek albo prezentacji najczęściej nie sięgam, do swoich własnoręcznie zapisanych notatek – owszem. Dlatego upraszam o wyrozumiałość dla tych notujących tradycyjnie na kartkach albo w laptopie i nieprzerywanie im tej pracy!
Ale żeby było z czego robić te notatki, bo prezentacje czy materiały wymagają przygotowania, podrzucam garść informacji o programach i aplikacjach, z których możesz skorzystać, by on-line nie był tak dotkliwy. Ponieważ wiem, że szukamy zwykle wersji optymalnych cenowo, to podaję takie miejsca w sieci, których bezpłatne wersje pozwalają na swobodną pracę.
Nie róbcie notatek, dostaniecie prezentację 😉
Mam dziś urodziny!
11 grudnia to co roku świetny dzień w moim życiu.
Były urodziny bloga, dużo mówię o blogu, pracy przy nim i wydaje mi się, że znacie mnie jedynie przez pryzmat bloga. Dlatego postanowiłam opowiedzieć Wam coś o sobie, 11 rzeczy – bo 11 grudnia!
A Ty kiedy masz urodziny? Świętujesz?
Jakie mieliście plany na grudzień w swoich instytucjach kultury? Zapewne niezbyt rozbuchane, choć nieśmiało liczyliśmy, że w grudniu jednak popracujemy z udziałem publiczności na żywo.
Ale jednak nie. Skoro zatem pobędziemy jeszcze na pewno najbliższy miesiąc w “onlajnach”, to parę uwag i pomysłów, jak poradzić sobie z rozpraszaczami przy pracy zdalnej.
Ale jakie rozpraszacze?
Robiłam jakiś czas temu ankietę, bo chciałam poznać swoich czytelników. Okazało się, że czytelnik to tak naprawdę czytelniczka, w dość sprecyzowanym wieku, zamieszkująca konkretne miejscowości. Zresztą – tu jest ten tekst, jeśli chcesz go sobie przypomnieć: https://kulturanaczasie.pl/ankieta
W ostatnich dniach temat kobiet to najgłośniejsza sprawa w kraju. I choć blog jest o zarządzaniu, planowaniu, organizowaniu dyrektorów instytucji kultury niezależnie od płci, to głównymi odbiorczyniami moich komunikatów jesteście Wy, dziewczyny. Byłoby hipokryzją przemilczanie tego, co się aktualnie dzieje, a wrzucanie zdjęć właśnie czytanych książek i pisanie tekstów jak zintegrować zespół, w takich okolicznościach brzmi głupio i bez znaczenia.
Ponieważ w sprawach kobiet najczęściej wypowiadają się mężczyźni i oni wiedzą na nasz temat najwięcej, to opisana poniżej historia będzie z cyklu tych męskich, bo nic tak nie objaśnia świata mężczyznom jak sprawy, z którymi mają na co dzień do czynienia, a nie rzeczy z cyklu “wyobraź sobie” albo “wczuj się w sytuację”. W myśl zasady – kobiety są z ogrodu, a mężczyźni z garażu – przykład motoryzacyjny.
Znalezienie wydarzenia, które oprócz świata online odbywa się analogowo, graniczy z cudem. Tym bardziej ucieszyłam się, że choć w ostatniej chwili NCK ogłosiło zapisy na I Forum Pracuj w Kulturze, dwudniowe wydarzenie w Warszawie zorganizowane na terenie Akademii Sztuk Pięknych.
Gdybym miała wybrać, co zdecydowało, że jechałam dyliżansem przez pół kraju na jeden dzień, to bez wahania powiem, że ludzie. Ludzie, których znałam do tej pory tylko z Internetu – mówcy, szkoleniowcy, badacze, pracownicy instytucji, do których składam wnioski grantowe i znam ich tylko jako nazwiska ze stopki w mailu, naukowcy, dyrektorzy jednostek kultury, takich jak moja, czytelnicy bloga Kultura na Czasie. Prawdziwi ludzie spragnieni rozmowy z drugim człowiekiem, któremu patrzą w oczy, a nie w kamerę.
Poza tym dystans, maseczki i wszechobecna dezynfekcja.
Podobało Ci się? Wesprzyj Kulturę na Czasie na Patronite!
https://patronite.pl/kultura-na-czasie-blog
Instytucje kultury były zamknięte jako pierwsze, a odmrożone jako ostatnie. Do tego zostały obwarowane obostrzeniami sanitarnymi tak absurdalnymi, że ich spełnienie graniczyło z cudem. Ponieważ rzeczy niemożliwe ludzie kultury spełniamy od ręki, a na cuda trzeba chwile poczekać, instytucje kulturalne już hulają na możliwie pełnych obrotach.
Bo ta pandemiczna sytuacja, lockdown czy jak to zwał, mimo szkód, które narobiła, zwłaszcza w kulturze, miała jednak kilka dobrych skutków.
Spróbuję, jak optymista na cmentarzu, widzieć plusy.
…czyli o wypaleniu zawodowym
Długo się zbierałam do napisania tego tekstu. Temat wypalenia zawodowego jest sam w sobie trudny, a dane przytłaczają jeszcze bardziej. Oczywiście rzeczy dedykowanych branży kulturalnej było jak na lekarstwo. Nieźle opracowany temat mają organizacje pozarządowe, ale już o tym kiedyś wspominałam, nie tylko w tym kontekście.
Gdy słyszałam hasło wypalenie zawodowe, od razu przed oczami widziałam nauczycielkę albo maklera giełdowego. Kultura? Dyrektor instytucji kultury? No nie, takie rzeczy się nie zdarzają. Stereotypowo to przecież praca-marzenie: same imprezy, pierwsza linia na scenie, kontakt ze świetnymi ludźmi. Jak można się wypalić w pracy jak marzenie?
Odkąd prowadzę blog i mam nieco większy kontakt z kadrą zarządzającą instytucji kultury wykraczający poza najbliższą okolicę, co chwilę słyszę opinie typu – „nie wiem, ile jeszcze wytrzymam, bo to wszystko w tym układzie jest bez sensu”. Wiem o trzech osobach, które z dnia na dzień zrezygnowały z pracy i przestały być dyrektorami, bo „już nie mogą. Już im się nie chce”. I to tylko ostatni rok. I tylko odważni, którzy chcieli mi o tym napisać.