Zastanawiałam się ostatnio w gronie szefów instytucji kultury, która sytuacja jest korzystniejsza do startu na stanowisku dyrektora – gdy jesteś osobą z zewnątrz, czy gdy awansujesz spośród załogi? Obie opcje mają swoje zalety, ale też mnóstwo wad. Ale niezależnie od tego, skąd się wywodzisz, na wszystkich czekają te same pułapki. Bo dyrektor instytucji z krótkim stażem albo ma wbudowany kompas, który wskazuje mu prawidłowy kierunek działań, unikanie kłopotliwych sytuacji i dyplomatyczne zachowanie, albo uczy się na błędach. Swoich lub cudzych.
Z ośrodkiem kultury mojego dzieciństwa kojarzy mi się głównie roześmiana, wesoła i głośna pani Krysia, która na wycieczkach namawiała do wspólnego śpiewania, a na festynach miejskich pierwsza inicjowała tzw. wężyki.
Z tym że nie każdy ma temperament pani Krysi. Czy to go dyskwalifikuje do pracy w instytucji kultury?
Zagłębiam się ostatnio nieco bardziej w tematy związane z cechami osobowymi, predyspozycjami wrodzonymi i wyuczonymi zachowaniami. Oczywiście wszystko w kontekście pracy w instytucjach kultury. Na to nakłada się tematyka funkcjonowania w otoczeniu prawnym, organizacyjnym, międzyludzkim. Robi się wszystkiego dużo i wielopoziomowo. Na proste pytanie, które powinno być na rozstrzygnięcie – tak lub nie – odpowiadam “to zależy”.
Dużo notuję. Odkąd prowadzę blog Kultura na Czasie mam dwa planery i notes lub zeszyt (szybko zapełniam, zwłaszcza teraz przy tylu wydarzeniach on-line, więc to się zmienia). Lepiej zapamiętuję to, co mówi prowadzący, gdy to własnoręcznie zapiszę. Podczas studiów, studiów podyplomowych, na kursach, szkoleniach czy warsztatach zdarzało mi się często słyszeć “ale nie musi Pani tego notować, dostaniecie prezentację/notatki po skończonych zajęciach”. Szlag mnie trafia, gdy to słyszę. Mnie podbudowuje, gdy na moich warsztatach uczestnicy notują, bo widzę, że to, co mówię, jest dla nich ważne. Do takich pozajęciowych ksero notatek albo prezentacji najczęściej nie sięgam, do swoich własnoręcznie zapisanych notatek – owszem. Dlatego upraszam o wyrozumiałość dla tych notujących tradycyjnie na kartkach albo w laptopie i nieprzerywanie im tej pracy!
Ale żeby było z czego robić te notatki, bo prezentacje czy materiały wymagają przygotowania, podrzucam garść informacji o programach i aplikacjach, z których możesz skorzystać, by on-line nie był tak dotkliwy. Ponieważ wiem, że szukamy zwykle wersji optymalnych cenowo, to podaję takie miejsca w sieci, których bezpłatne wersje pozwalają na swobodną pracę.
Nie róbcie notatek, dostaniecie prezentację 😉
Śmiać mi się chce, że mogę w ten sposób mówić, ale taki przywilej ludzi urodzonych w latach 80. Na przełomie wieku, albo tysiąclecia (ha ha!) , kiedy zdecydowana większość uczniów klas maturalnych trzymała kciuki, żeby jednak w 2000 roku był ten koniec świata, bo nie będzie matury, forsowany był wybór studiów na kierunkach ścisłych. Do szkół średnich, w tym mojej, przyjeżdżali studenci i wykładowcy, zachęcając do studiowania na uczelniach technicznych. Kij tam, że nie każdy miał predyspozycje do nauk ścisłych.
Po dwudziestu latach zmieniło się wiele, zwłaszcza technologicznie. Bycie ścisłowcem nadal jakby ułatwia życie. Ale na technologii świat się nie kończy, czego doświadczamy zwłaszcza teraz. Że same narzędzia (maszyny, programy) to nie wszystko. Że jest jeszcze ten nieprzewidywalny, cudowny, z ogromnym potencjałem i wymagający ciągłego doskonalenia czynnik ludzki.
Jesteśmy w wielkim dole. Czasem mam wrażenie, że przez te bęcki, które obrywamy, to już z tego dołu nawet nam czubek głowy nie wystaje. Może dlatego, po raz kolejny przekornie, wpadają mi w łapy i oczy materiały, które pokazują, że możemy mieć wpływ na świat. I to dobry wpływ.
Dajesz sobie spokój w tym miejscu, czy idziemy dalej?
Robiłam jakiś czas temu ankietę, bo chciałam poznać swoich czytelników. Okazało się, że czytelnik to tak naprawdę czytelniczka, w dość sprecyzowanym wieku, zamieszkująca konkretne miejscowości. Zresztą – tu jest ten tekst, jeśli chcesz go sobie przypomnieć: https://kulturanaczasie.pl/ankieta
W ostatnich dniach temat kobiet to najgłośniejsza sprawa w kraju. I choć blog jest o zarządzaniu, planowaniu, organizowaniu dyrektorów instytucji kultury niezależnie od płci, to głównymi odbiorczyniami moich komunikatów jesteście Wy, dziewczyny. Byłoby hipokryzją przemilczanie tego, co się aktualnie dzieje, a wrzucanie zdjęć właśnie czytanych książek i pisanie tekstów jak zintegrować zespół, w takich okolicznościach brzmi głupio i bez znaczenia.
Ponieważ w sprawach kobiet najczęściej wypowiadają się mężczyźni i oni wiedzą na nasz temat najwięcej, to opisana poniżej historia będzie z cyklu tych męskich, bo nic tak nie objaśnia świata mężczyznom jak sprawy, z którymi mają na co dzień do czynienia, a nie rzeczy z cyklu “wyobraź sobie” albo “wczuj się w sytuację”. W myśl zasady – kobiety są z ogrodu, a mężczyźni z garażu – przykład motoryzacyjny.
Znalezienie wydarzenia, które oprócz świata online odbywa się analogowo, graniczy z cudem. Tym bardziej ucieszyłam się, że choć w ostatniej chwili NCK ogłosiło zapisy na I Forum Pracuj w Kulturze, dwudniowe wydarzenie w Warszawie zorganizowane na terenie Akademii Sztuk Pięknych.
Gdybym miała wybrać, co zdecydowało, że jechałam dyliżansem przez pół kraju na jeden dzień, to bez wahania powiem, że ludzie. Ludzie, których znałam do tej pory tylko z Internetu – mówcy, szkoleniowcy, badacze, pracownicy instytucji, do których składam wnioski grantowe i znam ich tylko jako nazwiska ze stopki w mailu, naukowcy, dyrektorzy jednostek kultury, takich jak moja, czytelnicy bloga Kultura na Czasie. Prawdziwi ludzie spragnieni rozmowy z drugim człowiekiem, któremu patrzą w oczy, a nie w kamerę.
Poza tym dystans, maseczki i wszechobecna dezynfekcja.
Podobało Ci się? Wesprzyj Kulturę na Czasie na Patronite!
https://patronite.pl/kultura-na-czasie-blog
Żal mnie bierze na to, jak są traktowane ośrodki kultury. Idealnie mi pasuje do tego cytat „Nad Niemnem”* Elizy Orzeszkowej, gdzie Teofil Różyc mówi o Justynie Orzelskiej, że jest „urodzona i nieurodzona, wychowana i niewychowana, biedna i niebiedna… słowem, nie wiedzieć kto…”. Tak samo ośrodki kultury, choć cenione za działalność, wymykają się wszelkim pomocom, zarówno prawnym, jak i finansowym, dedykowanym instytucjom kultury ze względu na pandemię. Ale w czasach niepandemicznych też nie mają lekko. Nawet własnej ustawy o działalności nie mają.
badania inne projektowanie rozwój
Kultura jest kobietą, czyli co powiedziałyście w ankietach
20 lipca 2020
Ankieta to nie jest ulubiony sposób na wypowiadanie się na różne tematy. Ale wiadomo – ona jest jak demokracja – ma swoje niewątpliwe wady, ale nikt do tej pory nie wymyślił niczego lepszego! Dlatego zacznę od podziękowań. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy kliknęli w link i dobrnęli do ostatniego pytania, odpowiadając nawet na nieobowiązkowe pytania otwarte! Jestem bardzo wdzięczna, że poświęciliście kilkanaście minut, aby pewnej początkującej blogerce pomóc uporządkować myśli i świat.
